GÖL'CÜK

O gün keyfim o kadar yerindeydi ki hiç bir şey morelimi bozamazdı.Bir kişi dışında Karım.Tam televizyonumun karşısına geçmiş çoraplarımı çıkarmış kafamı yastığa vermiş televizyon izliyordum.Karım dikildi başıma, dar dar dar dar başladı yine.Yok efendim gizli kapaklı işler çeviriyormuşumda iflas ettiğimiz günden beri kıçımı oynatmıyormuşumda.
Onu yapmıyomusumda bunu yapmıyomusumda...Konuşup durdu anliyacağınız.Sustum karşılık vermek istemedim.Sırf evin huzuru kaçmasın diye.Sırf güzeller güzeli kızım üzülmesin diye.Uzun süre konuştu.Dinlemedim ve ulan tam sustu dedim.Bana demez mi 'solcuyum, solcuyum diyorsun ama demiyorsun ki ulan kıçımı kaldırayımda bi işe gireyim aileme bakayım.Anca kızının banka hesabından geçin dur!! 'Bu lafı dediği anda artık geriye dönüş yoktu...'Ulan seni ne bokların içinden çıkarıpta bi bayan, bi hanımefendiye çevirdiğimi ne çabuk unuttun.Ben olmasaydım ohooooo kim bilir hangi erkeklerin koynunda uyanıcaktın.'Bu lafı derdemez bi durdum, düşündüm ulan Rıza sen ne dedin??Aptal rıza aptalll!Karım önce bi durdu.Bana baktı gözleri doldu.Ardında bağırdı 'DEFOLL!!Çek git bu evden kızının yüzünü bir daha nahh görürsün.Eşylalarını al ve bir daha asla dönme!! 'Altta kalırmıyım 'senden benim yüzümü bir daha nah görürsün' dedim.Kapı çaldı gelen kızımdı.Beni görünce koşarak geldi yanıma.Kucağıma oturdu.Sımsıkı sarıldım,öptüm,,kokladım.Hele onun boynunun bi kokusu vardı.Bebekliğinden beri değişmedi o koku.Ardından çantasından bi resim çıkardı.'Babacığım bugün sınıfta öğretmenimiz bize hayatınızda ki en önemli şeyi çizmemizi söyledi.Benim için sizden daha değerli bi şey olamaz babacığım' dedi ve katladığı resmi gösterdi.Bizi çizmişti...Ben,karım ve kızım...Ben şimdi nasıl söylerdim ona gittiğimi...
'Ben dışarı çıkıyorum babacığım akşama gelirim ama akşama kadar bana dünyanın en güzel resmini yap emi kızım' dedim.Yanağıma bir öpücük kondurarak zıplaya zıplaya odasına gitti.
Bende odama gittim eşyalarımı topladım, paltomu giydim arabanın anahtarını aldım.Ayakkabılarımı giydim.Karım beni yolculamaya bile zahmet etmedi.Apartman merdivenlerinde ayakkabılarımı bağlarken kızım bağardı arkamdan'Babacığım bu resim sende kalsın cebine koy annemle beni özlersen bakarsın' dedi.Çömeldim kızıma sımsıkı sarıldım son kez onun o boynunu kokladım.'Kızım dedim beni akşama bekleme yarın okulun var geç gelirim ben tamam mı?Benim kızım okuyacak büyük bir iş kadını olucak değilmi?Ohh canım benim...Tekrar tekrar öptüm kızımı.Çıktım dışarı kahveye gittim.En iyi kafamı orda dağıtırım diye düşündüm.Arkadaşlarla en az 10 el okey oynadık.Kahvenin sahibi artık kapatması gerektiğini söyledi.Çıktım kahveden eve doğru yürüdüm.Yolda sürekli düşündüm, eve girip girmeme konusunda.Apartmana girmeden karımı aradım.Meşgule verdi.Bir daha aradım bi kez daha meşgule verdi.Sonra kafama dank etti'Ulan Rıza sen nerde kalıcaksın?Elimi ceplerime götürdüğümde arabanın anahtarının cebimde olduğunu fark ettim.Araba apartmanın önünde park halindeydi.Gece saat 12:00 civarlarındaydı.Cebimden kızımın yaptığı resmi aldım.Uzun süre baktım o saflıkla, içtenlikle yapılmış resime.Saate baktığımda en son 3:00 cıvarıydı.Uyumak istedim çünkü rüyamda kızımı, karımı görmek onlarla birlikte olduğum hayal etmek istiyordum.Tam dalıcakken kafamı tavana vurdum.Ne olduğunu anlayadım.Araba bir apatmanın girişine gidiyor.Bir arkadaki tenis kortunun önüne.Binanın çatısı bir dibimde oluyor bir ileride.Ne kadar sürdüğünü hatırlamıyorum.Bina bir anda yerle bir oldu.Ben hala arabadaydım.Deprem bittikten sonra en ufak bir ses bile çıkmadı bir süre.Her yer toz bulutuydu.Karım ve kızım o bina içindeydi.Bağırmak istedim yapamadım...Arabadan inmek istedim yapamadım...Ağlamak istedim ağlayamadım....O sessizlik içinde duyduğum tek ses ise karımın çığlıydı.Belki bir sürü çığlık kopuyordu o an ama ben o sesleri duyamıyodum...Evet şimdi yıl 2008 ve evet 17 ağustos 1999 saat 03.02 de ailemi kaybettim.
Şu anda Karacaahmetteyim.Yıllardır gelecek cesaret bulamadım kendimde.En sonunda yerlerini sorup gelmek zorunda hissetim kendimi...Elimde kızımın yaptığı resim.
Ve evet, o resme ne zaman baksam canım ailemi hatırlıyorum...